Ο Τράβις, ένας μοναχικός και αντικοινωνικός άντρας, πρώην βετεράνος του Βιετνάμ που τώρα δουλεύει σαν ταξιτζής στην νυχτερινή βάρδια και περιπλανιέται στους βρώμικους δρόμους της Νέας Υόρκης, έρχεται σε επαφή καθημερινά με τον υπόκοσμο της πόλης. Γνωρίζει την Μπέτσι που δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά και εργάζεται στην καμπάνια ενός γερουσιαστή, αλλά η προσπάθεια του να την προσεγγίσει, αποτυγχάνει όταν στο πρώτο τους ραντεβού την πηγαίνει σε έναν κινηματογράφο ταινιών πορνό. Πραγματικά αηδιασμένος από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει, νιώθει πως κάποιος πρέπει να κάνει κάτι για να «καθαρίσουν» οι δρόμοι και όταν γνωρίζει την Αϊρις, μια ανήλικη πόρνη, έρχεται στα άκρα…

• Ο Ντε Νίρο για να μπει στο «πετσί» του ρόλου δούλεψε ένα χρόνο περίπου ως ταξιτζής και πήγαινε συχνά σε ψυχιατρικές κλινικές παρατηρώντας τους ασθενείς.
• Ο σεναριογράφος της ταινίας Πολ Σρέιντερ φημολογείται ότι έγραψε το σενάριο σε μια μοναχική και καταθλιπτική περίοδο της ζωής του, είχε προηγηθεί ένας χωρισμός και μια απόπειρα αυτοκτονίας!
• Ο ίδιος ο Σκορσέζε, έπασχε όσο διαρκούσαν τα γυρίσματα από αϋπνίες όπως και ο Τράβις.
• Η ταινία ήταν υποψήφια για 4 Όσκαρ (Α' ανδρικού, Β' γυναικείου, Μουσικής επένδυσης, Φωτογραφίας), χωρίς να κερδίσει όμως κάποιο αγαλματίδιο. Κέρδισε όμως 18 άλλα βραβεία και 9 υποψηφιότητες σε άλλους διαγωνισμούς.

Ο "Ταξιτζής" τα τελευταία χρόνια είχε πολλά προβλήματα με το αρνητικό του, το οποίο είχε αρχίσει να ξεθωριάζει. Η Columbia Pictures αναπαλαίωσε την κόπια και, έπειτα από την επέμβαση του ίδιου του Σκορτσέζε, η βιαιότερη σκηνή της ταινίας και μία από τις πιο βίαιες του κινηματογράφου, διατηρήθηκε στο χρώμα της σέπιας (κοκκινο-καφέ χρωματισμός που κάνει την εικόνα να δείχνει παλιά), διότι, όπως πολύ σωστά επισήμανε και ο σκηνοθέτης της, τότε που κατασκευάστηκε, για τους γνωστούς λόγους της λογοκρισίας κρίθηκε πιο κατάλληλο το χρώμα της σέπιας από το καθαρό κόκκινο (που θα έδειχνε όλη την αγριότητα της σκηνής) και είναι μάλλον ανούσιο να το αλλάξουμε σήμερα, αφού η ταινία ανήκει στην εποχή της.