Αρέστηκα πολύ! Άγνωστο το είδος στον Ακίν, αλλά τα πήγε παραπάνω από καλά! Χαμογελούσα από την αρχή ως το τέλος! Ο Unel (πάντα μόνος) ήταν τουλάχιστον καλτ. Ο μπουσδούκος (ζήνος) αξιαγάπητος!

Για άλλη μια φορά.. ευρωπαϊκός κινηματογράφος και ξερό ψωμί (ακούγεται ρατσιστικό.. αλλάα..). Στην αμερική μια παρόμοια ταινία, δεν πρόκειται να συνεβαινε! Όταν πρόκειται για κωμωδία συνήθως έχουμε είτε φαρσοκωμωδία είτε ρομαντική κομεντί! Τούτο εδώ απέχει παρασάγγας και από τα δύο!Θέλω να πω ότι ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, είναι ωραίος γιατί είναι πολλές οι μοναδικές ταινίες. Μη φανταστείτε ότι προσπαθώ να μαι κουλτουριάρης,αυτό θα ήταν μέγιστη παρεξήγηση!

Άμα θέλετε μπορείτε να ρίξετε και μια ματιά στην πιο αναλυτική περιγραφή της Κουζίνα της ψυχής στο μπλόγκιόν μου!