Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα, αλλά ήταν μια ελληνική ταινία που δεν μοιάζει με όλες τις άλλες. Ένα περίεργο ζευγάρι (Κωνσταντάρας – Φόνσου) και ένας αταίριαστος έρωτας (30 χρόνια διαφορά). Μου άρεσε η Καίτη Πάνου που ναι μεν ποτέ δεν ξεχωρίζει σαν την μύγα μες το γάλα αλλά στέκεται τρομερά στον ρόλο της.

Ωραία εμφάνιση από τον Γκιωνάκη σε έναν μικρό ρόλο. Ακόμη μικρότερος ήταν και ο ρόλος της Μάρω Κοντού που όπως δεν μπορείς να μην προσέξεις με τα 2 μέτρα που περιφέρει στην οθόνη.

Συνολικά βλέπεται άνετα αν και νομίζω ότι του λείπει το νεύρο που έχουμε συνηθίσει σε άλλες ταινίες του Λάμπρου Κωνσταντάρα. Νομίζω ότι χωρίς να το ξέρει εδώ παίζει τον Δόγκανο του 1960.

3/5 από εμένα

__________________
Γουστάρω σινεμαδάκι και ποπ κορν. Στο σπίτι μόλις τελείωσα το υπέροχο Battlestar Galactica.