Όλοι είχαμε ή μια μέρα θα έχουμε την εμπειρία να κληθούμε στο δικαστήριο. Δι’ ελάχιστον αφορμήν, για μία διένεξη με το γείτονα, μία διαφορά με έναν συνεταίρο ή μία διαφωνία με ένα σύντροφο, θα βρεθούμε μπροστά στο Δικαστή. Διαφορές του τίποτα, που τις περισσότερες φορές θα μπορούσαν να λυθούν φιλικά παίρνουν το δρόμο της Δικαιοσύνης. Εκεί, πέρα από τα εγκλήματα και τα πταίσματα, καταλήγουν και οι ελάχιστες διαφορές μας. Έτσι εξηγείται και η υπερφόρτωση και η περίφημη καθυστέρηση της Δικαιοσύνης στη χώρα μας. Μήπως η διχόνοια είναι πιο εξαπλωμένη απ’ ό,τι σε άλλα μήκη και πλάτη της γης, οι εναλλακτικές ειρηνευτικές μέθοδοι λιγότερο αναπτυγμένες, ο Νόμος λιγότερο σεβαστός ή η πρόσβαση στη Δικαιοσύνη πιο απρόσκοπτη; Όπως και να ‘ναι, η τοπική κοινωνία αφήνει στα δικαστήριά της τη φροντίδα να ρυθμίσει σχεδόν όλες τις διαφωνίες της, ακόμα και τις πλέον ακίνδυνες. Έτσι, η Δικαιοσύνη αποτελεί μέρος της καθημερινής μας ζωής. Έτσι, το δικαστήριο γίνεται καθρέφτης του εαυτού μας. Καθρέφτης σίγουρα παραμορφωτικός αλλά πόσο εύγλωττος.